اقبال من

ای دل ز چه می سوزی،جان از تو طلب دارم / عمریست گرفتارم،دیری است هوادارم

آتش بزن و برکن،کآزاد شود کارم / بی جان شدم و آخر از دست رود یارم

با حال پریشانم،من را به خودش خواند / از یار تهی گشتم با یار دگر دارم

دیدم که به چشم خود با دوست به جان آیم / ای کاش نمی رفتم با یار جفاکارم

اینبار نماز من تنها به تو تعظیم است / آزاد شدم آخر با دوست سفر دارم

هرکس که به بغیر از تو دل داد خطاکار است / شیرینی عشقت را صد شکر که من دارم

آزاد شدم از دون،دلشادتر از عالم / اقبال خوش من شد،دستان تو را دارم